Pszczoła Buckfast

Pszczoła Buckfast (Karl Kehrle, 1919) to krzyżówka wielu podgatunków i ich odmian, opracowana przez brata Adama (ur. Karl Kehrle), który był odpowiedzialny za pszczelarstwo od 1919 w opactwie Buckfast Abbey w Devon w Wielkiej Brytanii. Hodowla pszczół Buckfast jest obecnie prowadzona przez hodowców w całej Europie należących do Federacji Europejskich Pszczelarzy Buckfast.
Organizacja ta prowadzi rodowody pszczół Buckfast, pochodzących od czasów brata Adama. W 1916 r. w opactwie pozostało tylko 16 ocalałych rodzin. Wszystkie z nich były czysto liguryjskie (włoskie) lub pochodzenia liguryjskiego, mieszańce między liguryjską a angielską czarną pszczołą a. m. mellifera. Brat Adam sprowadził więcej włoskich matek pszczelich i od nich zaczął rozwijać coś, co stało się znane jako pszczoła Buckfast.

Pochodzenie i dziedzictwo

Według osobistych notatek brata Adama, rok 1915 był „ostatnim sezonem populacji dawnej rodzimej pszczoły miodnej- brytyjskiego podgatunku a.m. mellifera. Istniały w tej okolicy jeszcze przed jej ostateczną eksterminacją przez epidemię Isle of Wight. W 1916 roku pozostały tylko pszczoły które wywodziły się z podgatunku liguryjskiego a. m. ligustica. W czerwcu 1925 r. w Dartmoor założono odosobnioną stację unasieniania, a przed tą datą kojarzenia były losowe. W 1919 r. matka, później nazwana B-1, rozpoczęła funkcjonowanie jako Buckfast.

Poniżej znajduje się lista podgatunków, które później zostały włączone do programu hodowlanego Buckfast przez brata Adama. Nie wszystkie zostały ostatecznie włączone do rasy Buckfast: Buckfast (B1), A.m. ligustica (liguria- wszystkie inne okazały się podatne na choroby, szczególnie te importowane z USA i to w całkowicie złotym kolorze), A. m. mellifera (Gale's French, Brown Provence- szwedzkie i fińskie, podgatunek irlandzki okazał się jeszcze bardziej podatny na choroby niż brytyjski), A.m. cypria, a.m. carnica, a.m. cecropia, a.m.meda (irańskie i irańskie), a. m. sahariensis, a.m anatoliaca (tureckie i ormiańskie), A. m. caucasica, a.m. lamarckii, a.m. monticola (Mount Elgon), a. m. adami i a.m. macedonica (Mount Athos). W 1971 inni hodowcy pszczół zaczęli dołączać do programu hodowlanego Buckfast i założyli własne izolowane trutowiska, a także za pomocą inseminacji instrumentalnej. Ponad dwadzieścia sześć krajów z licznymi hodowcami brało udział w programie w tamtym czasie.

Historia

Jego twórca, Brat Adam, zainspirował się przetrwaniem krzyżówki włoskiej (Am. ligustica) × ciemnej pszczoły (A.m. mellifera) za każdym razem, gdy choroba Isle of Wight, później zidentyfikowana jako akarioza, dotarła do opactwa Buckfast. Aby móc kontrolować unasieniani, zaczął korzystać z odizolowanej doliny w Dartmoor. Nie mając w zasięgu żadnych innych pszczół, Brat Adam mógł zachować integralność genetyczną i rozwinąć pożądane cechy.Brat Adam badał różne podgatunki pszczół miodnych i odbył wiele długich podróży po Europie, Afryce i na Bliskim Wschodzie, szukając pożądanych cech wśród lokalnych podgatunków, a także sprowadzał matki, aby włączyć je do swojego programu hodowlanego. Jedna z jego książek opowiada o jego podróżach w poszukiwaniu genetycznych cegiełek. Każdy nowy podgatunek pszczół został najpierw skrzyżowany z istniejącymi pszczołami Buckfast. W wielu przypadkach nowe pożądane cechy zostały przekazane następnemu pokoleniu, a nowa kombinacja została następnie ustabilizowana dzięki dalszej pracy hodowlanej. Każde skrzyżowanie z nowym typem pszczół trwało około 10 lat, zanim pożądane geny zostały utrwalone w rasie. Bratu Adamowi udało się w ciągu 70 lat wyhodować energiczną, zdrową i płodną pszczołę miodną, którą nazwano pszczołą Buckfast. Pszczoła Buckfast jest popularna wśród pszczelarzy i jest dostępna u hodowców pszczół w Niemczech, Irlandii, Wielkiej Brytanii, Francji i innych miejscach. Cechy pszczół Buckfast są bardzo korzystne. Są nieagresywne i bardzo wydajne. Brat Adam w swojej książce „Beekeeping at Buckfast Abbey” napisał, że w 1920 r. uzyskali średnio nie mniej niż 87 kg miodu w pojedynczej rodzinie, a indywidualne zbiory przekraczały 152 kg na rodzinę. W filmie dokumentalnym z 1986 roku, związanym z BBC „The Monk and the Honey Bee” pokazano jak jedna rodzina Buckfast wyprodukowała ponad 181 kg miodu.

c.d.n

Pszczoła włoska

Pszczoła włoska, pszczoła liguryjska (''Apis mellifera ligustica, również liguria'', Spinola, 1806) – podgatunek zachodnioeuropejskiej pszczoły miodnej. Występuje na terenie Włoch, od Alp na północy, do Sycylii na południu.

Pochodzenie

Uważa się, że włoska pszczoła miodna pochodzi z kontynentalnej części Włoch, na południe od Alp i na północ od Sycylii. Podgatunek ten przetrwał ostatnią epokę lodowcową na tym obszarze. Jest genetycznie odmienny od pszczół miodnych z Półwyspu Iberyjskiego i Sycylii. Pszczoła włoska została najbardziej rozpowszechniona ze wszystkich podgatunków pszczół miodnych i przystosowała się do większości klimatów, od subtropikalnych po chłodne umiarkowane, przy czym w wilgotnych regionach tropikalnych jest mniej skuteczna. Pszczoła włoska, pochodząca z klimatu uwarunkowanego ciepłego środkowej części basenu Morza Śródziemnego, niezbyt dobrze radzi sobie z ostrymi zimami i chłodnymi, mokrymi wiosnami na północnych szerokościach geograficznych. Nie tworzy tak zwartych kłębów zimowych. Więcej pokarmu musi zostać skonsumowane, aby zrekompensować większe straty ciepła z luźnego kłębu. Tendencja do wychowywania potomstwa również późną jesienią zwiększa zużycie zapasów. Znany pszczelarz, Thomas White Woodbury, po raz pierwszy wprowadził włoską pszczołę do Wielkiej Brytanii w 1854 roku i uznał ją za znacznie lepszą od angielskiej czarnej pszczoły środkowoeuropejskiej.

Anatomia

Kolor: brzuch ma brązowe i żółte paski.
* Wśród różnych odmian włoskich pszczół występują trzy różne kolory: jasnożółty (złoty); i bardzo jasnożółty (Cordovan).
* Rozmiar: ich ciała są mniejsze, a ich owłosienie jest krótsze niż w ciemniejszych rasach pszczół miodnych.
* Długość języczka: od 6,3 do 6,6 mm
* Średni wskaźnik kubitowy: 2,2 do 2,5

Odporność na choroby

Nie ma jednoznacznych dowodów na to, że A. m. ligustica jest bardziej odporna na Świdraczka Pszczelego niż pszczoła środkowoeuropejska. Wydają się także mniej tolerancyjne wobec nosemozy niż A.m.m.. Nie są w stanie zatrzymywać kału w jelitach przez dłuższy czas i wymagają częstszych lotów czyszczących niż ciemne pszczoły. Są one dotknięte przez pasożytnicze roztocze Warrozy, Roztocza Tchawicowe i choroby bakteryjne, Zgnilec Europejski, Zgnilec Amerykański, Zwapnienie Czerwiu i inne choroby pszczoły miodnej.

Charakter i zachowanie

Z handlowego i hodowlanego punktu widzenia wartość a. m. ligustica polega na syntezie wielu dobrych cech. Wśród nich trzeba wymienić miododajność, delikatność, płodność, niechęć do rojenia, chęć do budowania plastrów, gotowość do wchodzenia w półnadstawki, czystość, odporność na choroby i tendencję do zbierania miodu kwiatowego zamiast spadzi. Ostatnia cecha ma wartość tylko w krajach, w których kolor miodu określa cenę. A. m. ligustica pokazała, że jest w stanie produkować miód z czerwonej koniczyny. W jeszcze jednej charakterystyce a. m. ligustica okazała się wyjątkowa- w przypadku jej odporności na Świdraczka Pszczelego. Dotyczy to zwłaszcza odmiany o ciemniejszym ubarwieniu, podczas gdy złote odmiany są bardzo wrażliwe na niego.

Podczas gdy włoska pszczoła ma wiele mocnych punktów, posiada również wady: Nie ma witalności i jest skłonna do nadmiernego wychowywania potomstwa. Te dwie wady są podstawową przyczyną jej innych wad. Ma tendencję do dryfowania, która jest spowodowana słabym orientowaniem się w terenie, co może okazać się wadą, gdy rodziny są ustawione w rzędach zwróconymi w jednym kierunku. Wszystkie wyżej wymienione wady pszczoły włoskiej pojawiają się w mocno podkreślonej formie w bardzo jasnych odmianach, z dodatkowym, niezwykle wysokim zużyciem zapasów. W krajach europejskich takie odmiany pszczół okazały się wysoce niezadowalające, ponieważ mają skłonność do zamiany każdej kropli miodu w czerw. Jasno ubarwione odmiany są podobnie jak już stwierdzono wyjątkowo podatne na Świdraczka. Przyczyna tego nie jest znana pomimo całej pracy poświęconej na jej odnalezieniu. Jest to tym bardziej zaskakujące, że ciemna a. m. ligustica przez ponad 60 lat okazał się jednym z najbardziej odpornych podgatunków na Świdraczka. Wyjątkowa koncentracja jasnych odmian w Ameryce Północnej wydaje się wynikać z faktu, że w podzwrotnikowych stanach południowych i zachodnich duże ośrodki hodowli matek zajmują się głównie sprzedażą pszczół, w których produkcja miodu odgrywa ważną, ale drugoplanową rolę. W związku z tym potrzebują pszczołę, którą w ekstremalnym stopniu da się wychować, co w zupełnie innych warunkach klimatycznych stanowi poważną wadę.

Zalety:

* wykazuje silne usposobienie do hodowli i bardzo dużą ilość czerwiu
* czystość i doskonała gospodarność (co niektórzy naukowcy uważają za czynnik wpływający na odporność na choroby)
* zużywa małe ilości propolisu
* znakomita do pasiek wędrownych
* znakomita budowa komórek (pisząc w Szwajcarii w 1862 r., H.C. Hermann stwierdził, że plaster włoskiej komórki zajmował tylko 15 komórek na 16 wspólnych pszczół, a zawartość sześcienna była większa o 30%)
* wykazuje niższą skłonność do rójki niż inne rasy zachodnich pszczół miodnych
* idealnie nadaje się dla obszarów o ciągłym przepływie nektaru i sprzyjającej pogodzie przez całe lato
* doskonała do pasiek towarowych
* łagodność
* z łatwością zagospodarowuje półnadstawki

Wady:

* brak witalności
* skłonność do nadmiernego wychowu czerwiu
* podatność na choroby
* wysokie zużycie zapasów
* bardziej skłonny do dryfowania i rabowania niż inne główne rasy Europy.
* silny kłąb często powoduje duże zużycie zapasów późną zimą lub wczesną wiosną, co powoduje kurczenie się ich , a co za tym idzie – powolny lub opóźniony rozwój wiosenny
* hodowla czerwiu rozpoczyna się późno i trwa długo do późnego lata lub jesieni, niezależnie od dopływu nektaru
* ma tendencję do pracy na krótszych odległościach niż a. m. carnica lub a. m. m, a zatem może być mniej skuteczna na gorszych pożytkach
* nie nadaje się do hodowli w chłodnych regionach nadmorskich

Pszczoła kraińska

Pszczoła miodna kraińska, (apis mellifera carnica, Pollmann 1879) określana również jako:

Apis mellifica hymettea-Pollmann 1879

Apis mellifera carniolica-Koschevnikov 1900

Apis mellifica banatica-Grozdanic 1926

Apis mellifera banata-Skorikov 1929

Apis mellifera carpatica-Barac 1977)

to podgatunek pszczoły miodnej. Naturalne występowanie tej pszczoły obejmuje przede wszystkim Słowenię, oraz południową Austrię, Chorwację, Bośnię i Hercegowinę, Serbię, Węgry, Rumunię i Bułgarię.

Pochodzenie

Pszczoła kraińska jako podgatunek pszczoły miodnej naturalizowała się i adaptowała do warunków panujących w Kočevje (Gottschee) region Krainy (obecnie Słowenia), południowej części Alp Austriackich, regionu Gór Dynarskich, południowej Panonii i północnych Bałkanów. Jest to drugi najbardziej popularny podgatunek pszczół hodowany przez pszczelarzy na świecie.

Cechy

Jest faworytem wśród pszczelarzy z wielu powodów. Przede wszystkim z powodu dużych możliwości obronnych przeciw innym owadom, pozostając przy tym nieagresywna w stosunku do pszczelarza. Pszczoły te rozpoczynają szybkie dopasowywanie populacji robotnic do dostępności pokarmu wczesną wiosną oraz tak samo szybkie dopasowywanie populacji robotnic w przypadku spadku lub braku pożytków. Odporne na niektóre choroby i pasożyty bardziej niż inne rasy.

Anatomia

Pszczoła kraińska jest podobnych rozmiarów jak pszczoła włoska (Apis mellifera ligustica), ale w wyróżniającym śniado szarym kolorze z brązowymi paskami. Tułów jest ciemny, z tym, że można spotkać również w jaśniejszym kolorze lub nawet brązowym, a także z kropkami. Znane są również jako pszczoły szare.

Dodatkowo pszczoła kraińska jest porównywalna rozmiarami do pszczoły środkowoeuropejskiej (Apis mellifera mellifera), lecz z węższym odwłokiem. Języczek o długości 6,5 do 6,7 mm, wysokie ramiona i krótkie włoski pozwalają na zbieranie nektaru np. z koniczyn i podobnych pożytków.

Charakter i zachowanie

Zalety

Ceniona ze względu na delikatność i brak agresywności
Może być hodowana w środowisku miejskim o dużym zagęszczeniu
Lepsza orientacja w terenie niż pszczoła włoska
Niska skłonność do rabunków
Może zimować w niewielkim kłębie
Zdolność do oszczędzania zapasów miodu
Zdolność do szybkiej adaptacji środowiskowej
Dobra zdolność do długiego zimowania
Zdolność do szybkiej odbudowy kolonii po zimowli
Niskie zużycie propolisu
Odporna na choroby czerwiu
Nadaje się na tereny z wczesnymi pożytkami
Robotnice żyją do 12% dłużej niż pszczoły innych ras

Wady

Większa podatność do rojenia w przypadku zatłoczenia
Niska zdolność do prosperowania w czasie gorącego lata
Czerwienie zależne od dostępności pyłku kwiatowego
Nieoznaczona matka trudna do odszukania na plastrze

Pszczoła macedońska

Pszczoła macedońska,(Apis mellifera macedonica, Ruttner, 1988) jest podgatunkiem zachodniej pszczoły miodnej. Występuje głównie w Macedonii Północnej, Grecji Północnej i innych miejscach na Bałkanach. Pierwotnie podgatunek ten został opisany na podstawie cech morfologicznych przez Ruttnera w 1988 roku, podobnie jak podgatunki Pszczoła kreteńska (apis mellifera adami), Pszczoła grecka (apis mellifera cecropia) i (Pszczoła miodna cypryjska (apis mellifera cypria. Populacje pszczół z Tracji, Macedonii, Grecji Środkowej i Peloponez|Peloponezu różnią się całkowicie od populacji pszczół na Kreta|Krecie. Badania populacji pszczół w 2005 roku z różnych obszarów Grecji (Ikaria, Kasos, Kythira, Phthiotis, Macedonia) i Cypru, oraz analiza segmentów mitochondrialnego DNA odkrywają różnice w restrykcjach enzymatycznych, w wyniku czego Pszczoła kreteńska (apis mellifera adami), Pszczoła grecka|apis mellifera cecropia i Pszczoła miodna cypryjska|apis mellifera cypria mają haplotyp, który różni się od haplotypu macedońskiego apis mellifera. Ten podgatunek jest najbardziej zróżnicowany ze wszystkich.

Nieuznanie hipotezy Ruttnera

Ruttner odróżnił Apis mellifera macedonica od pszczoły kraińskiej (apis mellifera carnica) w 1988 roku, przypisując rozmieszczenie geograficzne podgatunkom w północnej Grecji, Bułgarii, Rumunii i części byłego ZSRR. Inni apiolodzy rozpoznają podgatunki Ruttnera jako apis mellifera rodopica i apis mellifera carpatica.

Pszczoła arabska

Pszczoła miodna arabska(Apis mellifera jemenitica, Ruttner, 1976) to podgatunek zachodniej pszczoły miodnej. Pochodzi z południa Półwyspu Arabskiego, na południe od Sahary, Sudanu i Somalii. Na podstawie badań morfologicznych Friedricha Ruttnera została sklasyfikowana jako tropikalny podgatunek pszczół afrykańskich.

Opis

Apis mellifera jemenitica jest dość mała i ma krępy kształt. Na brzuchu robotnic widać od jednego do trzech żółtych ergitów, żółte zabarwienie jest naprzemiennie rozszerzone. Z danych morfologicznych częściowo przypomina apis cerana. Apis mellifera jemenitica jest przystosowana do ekstremalnych temperatur domowych i tworzy stosunkowo małe rodziny.

Pszczoła iberyjska

Pszczoła miodna iberyjska (Apis mellifera iberiensis, Engel, 1999) (powszechnie błędnie pisane jako iberica), to pszczoła miodna, podgatunek rodzimy na Półwyspie Iberyjskim. Odkryty również na wyspach Balearach.

Występowanie

Podgatunek ten jest dobrze zadomowiony od wschodu do zachodu, w linii przechodzącej od Saragossy do Barcelony na Półwyspie Iberyjskim.

Morfologia

Apis mellifera iberiensis są bardzo ruchliwe i aktywne w temperaturach, w których inne podgatunki pszczół nie opuszczają ula, co sprzyja długim i mroźnym zimom. Mają długość skrzydeł przednich średnio 9,226 mm i 3,098mm natomiast szerokość porównawcza skrzydeł podgatunku apis mellifera mellifera wynosi odpowiednio 9,381mm i 3,0293mm. Pierwszy opis tej pszczoły z Półwysep Iberyjski|Półwyspu Iberyjskiego został opublikowany w czasopiśmie "Bee World" autorstwa Br.Adama. Friedrich Ruttner opisał to w swojej książce „Biogeography and Taxonomy of Honeybees”. w oparciu o opis Br.Adama, ale jak kilku wcześniejszych autorów (np. Goetze, 1964) mylnie utożsamiał tę pszczołę z podgatunkiem zaproponowanym przez Skorikova (1929) jako „Apis mellifera iberica” (Skorikov jednak zaproponował nazwę podgatunku występującego na Kaukazie i oparł nazwę na starożytnym grecko-rzymskim określeniu królestwa gruzińskiego Iberowie, istniejącego tam w starożytności). Tak więc nazwa stosowana przez Ruttnera była błędem, pozostawiając „Apis mellifera iberiensis” jako jedyną poprawną nazwę dla tego podgatunku pszczół miodnych. Br.Adam utrwalił swój punkt widzenia podczas podroży, którą odbył w 1959 roku do Hiszpanii i Portugalii.

A. m. iberiensis ma wielkość ciała podgatunku europejskiego A. m. mellifera, z węższymi przednimi skrzydłami i szerszym brzuchem. Jest przeważnie ciemnobrązowa do kruczoczarnego. Ciemny kolor jest podkreślony przez niski czubek i niskie owłosienie. Matki są czarne, prawie jednorodne. Są plenne i charakteryzują się wysoką płodnością kontrolowaną przez warunki środowiskowe. Błona zamykająca komórki jest wodnista, a hodowla jest wrażliwa na niektóre choroby.

Zachowanie

Robotnice zazwyczaj nie budują wielu mateczników (poligynia) w danym ulu w czasie nastroju rojowego. Ruchy robotnic są szybkie i dość nerwowe. Wykazują szybką reakcję obronną, nerwowość i skłonność do rojenia. Obficie wykorzystują propolis. Przy wejściu do ula zawsze znajduje się jedna lub dwie pszczoły strażnicze. Jeśli kolonia zostanie zakłócona, wartownicy podnoszą ciągły alarm. Atakuje wszystko, co wydaje się być groźne, przez co najmniej 24 godziny.

Taksonomia

Nazwa często stosowana do tej rasy to „A.m.iberica”, epitet pierwotnie zaproponowany przez Skorikova w jego monografii o pszczołach miodnych z 1929 roku. Autorzy po Skorikovie błędnie przyjęli, że „iberica” odnosiła się do Półwyspu Iberyjskiego i tym samym szybko przyjęto nazwę rasy pszczół żyjących w Hiszpanii i na obszarach przygranicznych. Jednak nazwa „iberica” została oparta na kaukaskiej rasie pszczół miodnych, odnoszącym się do grecko-rzymskiego oznaczenia Królestwa Gruzji założonego w tym regionie w czasach antycznych. Prawdziwe „A. m. iberica, jako oznaczenie stosowane przez Skorikova nie ma nic wspólnego z zachodnią śródziemnomorską rasą pszczół, a zgodnie z zasadami nomenklatury nazwa iberica nie obowiązuje dla tej linii pszczół miodnych. Poprawiona i obowiązująca nazwa rasy to „Apis mellifera iberiensis”.

W badaniu porównawczym A.m.iberiensis i pięciu innych podgatunków apis mellifera, w tym A.m.intermissa, a. m. monticola, apis mellifera scutellata, A. m. adansonii i a. m. capensis. (Smith, Palopoli, Taylor, Garnery, Cornuet, Solignac, Brown 1991) mapy rozszczepienia uzyskane przy użyciu enzymu restrykcyjnego wykazały, że hiszpańska pszczoła miodna zawiera mtDNA podobne do intermissa, a także mellifera. Dodatkowo a.m.intermissa, jak wykazano w eksperymencie ma podobne mtD.NA (mitochondrialne DNA), do monticola, scuttelata, adansonii i capensis.

W populacjach pszczół hiszpańskich stwierdzono, że haplotypy mtDNA podgatunków pszczół afrykańskich są często obecne w A. m. intermissa.(Smith 1991, Garnery i wsp. 1995) (Cornuet i wsp. 1975, 1978, 1982, 1988; Ruttner 1988; Cornuet i Fresnaye 1989; Orante-Bermejos i Garcia-Fernandez 1995; Hepburn i Radloff 1996). Migrujące populacje pszczół utworzyły pierwotne kolonie pszczół w Europie Zachodniej, które ostatecznie dotarły na kontynent z Afryki poprzez Cieśninę Gibraltarską.

Genetyka

Półwysep Iberyjski jest obszarem hybrydyzacji między północą Afryki a Europą- apis mellifera mellifera ze strony północnej oraz apis mellifera intermissa i apis mellifera iberiensis z południowej części Europy.

Haplotyp A.m.iberiensis występuje u pszczół miodnych na innych kontynentach. Do Stanów Zjednoczonych gdzie ten podgatunek nie jest rodzimy, zostały sprowadzone z Hiszpanii podczas podboju Ameryki.

Przedstawia sześć różnych haplotypów, z których pięć odpowiada rodowodowi ewolucyjnemu z Afryki, a jeden z Europy Zachodniej. Z tego wniosek o hybrydowym charakterze tego podgatunku, który ma dominujący wpływ na południu Półwysep Iberyjski. Zmienność genetyczna (mikrosatelita) chromosomów jest podobna do zmienności populacji afrykańskich pod względem liczby wykrytych alleli i wartości różnorodności genetycznej. Sugeruje to genetyczny związek między populacjami Andaluzji i Afryki Północnej.

Badane populacje w Portugalii nie wykazały większych różnic między różnymi lokalizacjami geograficznymi. Badania morfometryczne populacji apis mellifera iberiensis w Asturii i na północnym Półwyspie Iberyjskim wykazały, że Góry Kantabryjskie wytwarzają izolację pozwalającą na różnice między populacjami.

W Cadiz jednorodność haplotypów kontrastuje ze zmiennością mikrosatelitarną, co sugeruje występowanie całkiem niedawnych zjawisk introgresji z populacji o haplotypach afrykańskich, których pochodzenie jest nieokreślone.

Pszczoła miodna zachodnia zróżnicowała się na podgatunki geograficzne, gdy rozprzestrzeniły się z Azji do Europy i Afryki. Obecnie istnieje 28 uznanych podgatunków apis mellifera opartych w dużej mierze na tych odmianach geograficznych. Wszystkie podgatunki są krzyżowo płodne. Izolacja geograficzna doprowadziła do licznych lokalnych adaptacji, ponieważ gatunek ten rozprzestrzenił się po ostatniej epoce lodowcowej. Adaptacje te obejmują cykle lęgowe zsynchronizowane z okresem kwitnienia lokalnej flory, tworzenie gromad zimowych w chłodniejszym klimacie, roje migracyjne w Afryce Północnej, wzmożone zachowanie żerowania na obszarach pustynnych i wiele innych cech dziedzicznych.

Na początku XVI wieku apis mellifera iberiensis został wprowadzony do obu Ameryk, a trzy wieki później wprowadzono inne europejskie podgatunki. Od tego czasu pszczoły rozprzestrzeniły się po obu Amerykach. Na podstawie prac Ruttnera, 28 podgatunków można zaliczyć do jednej z czterech głównych gałęzi, a następnie potwierdzić analizą |mitochondrialnego DNA. Podgatunki afrykańskie są przypisane do gałęzi A, podgatunki północno-zachodniej Europy do gałęzi M, podgatunki południowo-europejskie do gałęzi C, a podgatunki środkowowschodnie do gałęzi O. Podgatunki są pogrupowane i wymienione.

Genom jest niezwykły, ponieważ zawiera bardzo niewiele transpozon|transpozonów. Według naukowców, którzy przeanalizowali jej kod genetyczny, zachodnia pszczoła miodna pochodzi z Afryki i rozprzestrzeniła się na Europę podczas dwóch starożytnych migracji. Odkryli oni również, że w pszczołach miodnych liczba genów związanych z zapachem przewyższa liczbę genów związanych ze smakiem. Sekwencja genomu ujawniła, że kilka grup genów, w szczególności geny związane z rytm dobowy|rytmami okołodobowymi, były bliższe kręgowcom niż innym owadom. Geny związane z enzymami kontrolującymi inne geny również były podobne do kręgowców.

Pszczoła egipska

Pszczoła miodna egipska ( Apis mellifera lamarckii, Cockerell, 1906), jest podgatunkiem pszczoła miodna|pszczoły miodnej pochodzącym z doliny Nilu w Egipcie i Sudanie. Nazwana imieniem badacza Jean-Baptiste Lamarck. Charakterystyka

Jest to ciemna pszczoła miodna z żółtym odwłokiem. Jest podgatunkiem stanowiącą niewielką część apis mellifera, podobnie jak rasy na południe od Sahary.

Taksonomia

Mitochondrialny DNA a. m. lamarckii można również zidentyfikować u pszczół miodnych z Kalifornii oraz u dzikich pszczół z Florydy. Unikalną cechą czystej a. m. lamarckii jest to, że nie zbiera ona propolisu. Nie tworzy kłębów zimowych i dlatego jako czystorasowa nie może zimować na obszarach, w których występują mrozy. Posiada wzmożony instynkt obronny. Niska wydajność miodowa jest rekompensowana poprzez, zwiększoną wydajność pyłkową. Wykazuje dobre zachowania higieniczne VSH

Pszczoła kreteńska

Pszczoła miodna kreteńska (Apis mellifera adami, Ruttner, 1975) (często błędnie pisane "adamii") to apis zachodnia pszczoła miodna, podgatunek z obszaru śródziemnomorskiego, endemiczny dla Krety.

Taksonomia

Podgatunek apis mellifera , jest pszczołą kreteńską sklasyfikowaną przez Ruttnera w 1975 roku i nazwaną przez niego na cześć Brata Adama. Populacja a. m. adami na Krecie, ma podobny genotyp do populacji greckich, ale pszczoły kreteńskie są populacją bardziej mieszaną ze względu na praktyki hodowlane i pszczelarskie („brak czystych populacji” na wyspach greckich) (Harizanis i Odos).

Pszczelarstwo

Ule z zachodniej Krety są zbudowane z terakoty, drewna i wikliny. Na wschodzie wyspy ule są zawsze ceramiczne. (Baumann 1993)

Pszczoła anatolska

Pszczoła miodna anatolska (apis mellifera anatoliaca, Maa, 1953) jest jednym z podgatunków Apis mellifera.

Występowanie

A. m. anatoliaca jest rdzenną populacją pszczół występującą w Turcji, zamieszkującą centralne części kraju (Alpatov 1929), z wyłączeniem północno-wschodniej i południowo-wschodniej, ale obejmującą starą Rumelię. Taksonomia

Podgatunek pszczół należy do gałęzi pszczół sklasyfikowanych przez Friedricha Ruttnera w 1988 roku jako „orientalne”. Ostatnie badania genetyczne potwierdziły, że podgatunek należy do gałęzi genotypu pszczoły miodnej w Europie Wschodniej. Analiza mitochondrialnego kwasu dezoksyrybonukleinowego (mtDNA) pszczół trackich wykazywało pewne podobieństwa do a. m. carnica, chociaż tego samego podobieństwa nie było w próbkach pszczół anatolijskich (Smith i Brown (1990) i Meixner i wsp. (1993). Przyczyną tego jest krzyżowanie się rodzimych populacji z pobliskimi pszczołami austriackimi, słowackimi i chorwackimi

Pszczoła cypryjska

Pszczoła miodna cypryjska (Apis mellifera cypria, Pollman, 1879) jest podgatunkiem zachodniej pszczoły miodnej. Występuje głównie w rejonie Morza Śródziemnego.

Charakterystyka

Pszczoła nierojliwa. W badaniu z 2008 r. zaobserwowano, że tempo wzrostu rodzin pszczelich było najniższe w najgorętszym miesiącu, podczas gdy największy wzrost miał miejsce w miesiącu, gdy temperatura była zbliżona do średniej rocznej (lub nieco powyżej)

Zachowanie

Papachristoforou odkrył, że w obecności drapieżnego szerszenia ajatyckiego (Vespa orientalis) pszczoły początkowo generują reakcję akustyczną, a następnie reagują w celu wyeliminowania owada przez duszenie.

Taksonomia

Genetycznie, jest to oddzielna grupa greckich podgatunków pszczół, inna niż a. m. Macedonica i a. m. Cecropia. Na podstawie badań mtD.N.A odkryto, ze jest spokrewniona z a. m. Anatoliaca i a. m. Meda. (Kandemir i in. 2005). Analiza morfometryczna pokazuje, że podgatunek należy do orientalnej gałęzi apis mellifera.

Pszczoła kapsztadzka

Pszczoła miodna kapsztadzka(Apis mellifera capensis, Eschscholtz 1822) (również: pszczoła miodna z Przylądka lub pszczoła z Przylądka Dobrej Nadziei). Odgrywa ważną rolę w rolnictwie RPA poprzez zapylanie upraw i produkcję miodu na Przylądku Zachodnim w regionie Afryki Południowej. Pszczoła miodna a. m. capensis jest wyjątkowa wśród podgatunków pszczoły miodnej, ponieważ |robotnice mogą składać diploidalne jaja samic, za pomocą telitokii, podczas gdy robotnice z innych podgatunków, mogą składać tylko haploidalne jaja męskie. Nie wszystkie robotnice są zdolne do telitokii, – tylko te, które wyrażają fenotyp telitokii, który jest kontrolowany przez allel recesywny w jednym locusie. Robotnice muszą być homozygotyczne w tym locusie, aby móc rozmnażać się przez telitokię. Pszczoła ta, ma zwykle ciemniejszy kolor niż afrykańska pszczoła miodna Pszczoła afrykańska|a. m. scutellata. Inne różnice, które mogą pozwolić na odróżnienie podgatunku od afrykańskich pszczół miodnych, to ich skłonność do składania wielu jaj w jednej komórce i podniesiony zasklep na komórkach czerwiu.

Interakcja z afrykańskimi pszczołami

W 1990 pszczelarz przetransportował pszczoły miodne z Kapsztadzie do północnej części Południowa Afryki Południowej, gdzie nie występują one naturalnie. Stworzyło to problem dla afrykańskich populacji pszczół miodnych pszczoła afrykańska|a. m. scutellata Rozmnażanie diploidalnych samic bez zapłodnienia omija hierarchię eusocjalną. Osobnik bardziej spokrewniony jest z własnym potomstwem, niż z potomstwem swojej matki Otwiera to możliwość pasożytnictwa społecznego, jeśli robotnica wykazująca fenotyp telitokotyczny z rodziny pszczół miodnych a. m. capensis może wejść do rodziny a. m. scutellata. Prowadzić to może potencjalnie do przejęcia tej rodziny pszczelej. Konsekwencją behawioralną fenotypu telitokii jest mimikra|mimikra feromonalna matki co oznacza, że robotnice pasożytnicze mogą przemycić swoje jaja, aby larwy zostały wychowane z tymi pochodzącymi od pszczół afrykańskich. Ich jaja nie są kontrolowane przez robotnice a. m. scutellata, ponieważ są podobne. W rezultacie liczba pasożytniczych robotnic a. m. capensis rośnie w obrębie rodziny żywiciela, podczas gdy liczba robotnic a. m. scutellata wykonujących zadania związane z pozyskiwaniem pokarmu zmniejsza się. Konkurencja w składaniu jaj między robotnicami a. m. capensis, a matką a. m. scutellata w obrębie tej samej rodziny, prowadzi do śmierci tej matki. Rezultatem jest śmierć całej rodziny a. m. scutellata, od której zależne były robotnice a. m. capensis. Będą one następnie szukać nowego gospodarza.

Wpływ na inne zwierzęta

Chociaż pszczoła miodna a. m. capensis jest uważana za mniej agresywną niż pszczoła afrykańska a. m. scutellata, nadal może być niebezpieczna dla ludzi i innych zwierząt, zwłaszcza jeśli pszczoły roją się i stają się w tym okresie agresywne. W 2021 r. grupa sześćdziesięciu pingwinów afrykańskich została zabita przez te pszczoły, w bardzo rzadkim przypadku kontaktu pingwinów z zasiedlonym ulem.

Stan zachowania

Chociaż podgatunek jest oficjalnie klasyfikowany jako „niezagrożony”, istnieją obawy, że może zanikać w swoim naturalnym środowisku na Przylądku Zachodnim. Zagrożenia dla tego podgatunku obejmują ograniczony dostęp do roślin kwitnących na pokarm i pyłek, występowanie chorób i pasożytów, oraz stosowanie pestycydów i insektycydów. W grudniu 2008 roku zgnilec amerykański pszczół rozprzestrzenił w zachodniej części Przylądka. W okresie od 2009 do 2015 roku zarażonych i zniszczonych zostało około czterdziestu procent populacji pszczół miodnych w tym regionie. W 2017 r. w wyniku pożarów na obszarze Knysna na Przylądku Zachodnim ponad 300 uli zostało zniszczonych, a większa część rodzin była zagrożona głodem. Ze względu na wpływ pożarów na i tak już zagrożony status pszczół, przeznaczono środki na ustawienie dodatkowych uli i wysiew bazylii oraz ogórecznik aby zapewnić pszczołom dopływ pokarmu. Dodatkowe pożary w tym samym czasie w rejonie Thornhill w pobliżu Port Elizabeth zniszczyły kolejne 700 uli. Podejrzewa się, że stosowanie pestycydów przez sektor rolniczy jest przyczyną co najmniej jednego dużego incydentu śmierci rodzin pszczelich na dużą skalę. Szacuje się, że około 100 rodzin zostało zabitych w winnicach na Constantii.

Partenogeneza telitokowa i utrzymanie heterozygotyczności

Partenogeneza jest naturalną formą rozmnażania, w której wzrost i rozwój embrionów zachodzą bez zapłodnienia. Telitokia jest szczególną formą partenogenezy, w której rozwój osobnika żeńskiego następuje z niezapłodnionego jaja. Automiks jest formą telitokii, ale istnieją różne rodzaje automiksów. Odpowiedni rodzaj automiksu to taki, w którym dwa haploidy z tej samej mejozy łączą się, tworząc diploidalną zygotę. Robotnice z ekspresją fenotypu telitokii mogą wytwarzać potomstwo przez automityczną telitokię z centralną fuzją. Fuzja centralna pozwala na znaczne utrzymanie heterozygotyczności. Oocyty, które przechodzą automiksy wykazują ponad 10-krotne zmniejszenie szybkości Rekombinacja genetyczna|rekombinacji genetycznej. Niski wskaźnik rekombinacji w oocytach automiktycznych sprzyja utrzymaniu heterozygotyczności i unikaniu depresji inbredowej

Powyższe artykuły są opracowaniem własnym, więc ©. Bez zgody jest NPA- poza tymi, udostępnionymi jako Creative Commons.

Hodowla

-Matki pszczele nieunasienione

-Unasienione naturalnie to matki unasienione w sposób naturalny podczas lotu godowego

-Reprodukcyjne to matki sztucznie inseminowane z wyselekcjonowanymi trutniami, ze sprawdzonym czerwieniem.

-Reprodukcyjne selekcjonowane to matki sztucznie inseminowane z wyselekcjonowanymi trutniami, które przeszły ocenę i selekcję wg metody Br.Adama i wydały już pokolenie swoich matek-córek

-Reprodukcyjne przezimowane to matki sztucznie inseminowane z wyselekcjonowanymi trutniami, wyhodowane w roku poprzednim, które przeszły ocenę wg metody Br.Adama

-Przezimowane reprodukcyjne selekcjonowane to matki sztucznie inseminowane z wyselekcjonowanymi trutniami, przezimowane, które przeszły ocenę i selekcję wg metody Br.Adama oraz wydały pokolenie swoich matek-córek w roku inseminowania i w roku kolejnym.

Matki pszczele można zamówić TUTAJ.

Hodowla i selekcja trutni, jest tak samo ważna jak hodowla matek, jako że i one są również nośnikiem informacji genetycznej. O ile matkę pszczelą można wyhodować praktycznie w ciągu całego roku, to w przypadku trutni okres ten jest ograniczony. Ponieważ trutnie dryfują, nigdy nie ma pewności, czy ten który znajduje się w rodzinie, pochodzi właśnie z tej rodziny. W celu uzyskania matek pszczelich najwyższej jakości trutnie selekcjonuje się, choć w nieco inny sposób niż matki pszczele.

Rasa	Płodność	Pasieki towarowe	Odporność na choroby czerwiu	Odporność na choroby robotnic	Brak skłonności do rojenia	Długość życia	Siła skrzydeł	Zimotrwałóść	Zmysł zapachu	Zagospodarowywanie miodni	Odbudowa plastrów	Usposobienie	Zachowanie	Użycie propolisu	Dzika zabudowa	Zmysł orientacji
Buckfast	+4	+4	+3	+5	+6	+2	+2	+5	+5	+6	+6	+6	+5	-5	-5	-1
Carnica	+2	+3	+5	+2	-5	+4	+2	+3	+2	-1	-2	+6	+6	+2	+3	+3
Cecropia	+2	+3	+3	+2	+1	+3	+2	+3	+2	+1	-1	+4	+4	+2	+3	+2
Ligustica	+3	+2	+3	+3	+3	+1	+1	+1	+3	+4	+4	+4	+3	+2	+1	-1
Caucasica	+1	+1	+1	+1	+1	+1	+1	+1	+1	-6	-6	+6	+6	+6	+6	-1
Cypria	+1	+2	+2	+2	-1	+2	+2	+3	+4	-1	-1	-5	-5	+1	-6	+6
Anatolica	+1	+6	+2	+3	+2	+6	+6	+5	+3	+1	+2	-1	-1	+3	+3	+3
Saharensis	+1	+6	+3	+3	+3	+4	+4	-3	+6	-1	+1	+2	-6	+2	+3	+4